ابر دلتنگی گرفت...

اسمون خونه رو...

سیل غربتت شکست ...

سقف اشیونه رو...

خیلی وقته که پاهات لب مرز رفتنه !

برو اما مهربون ...

این چه طرزه رفتنه ؟

چیو پنهون میکنی پشت دیوار سکوت ؟

دردتو بگو نترس!

حاضرم واسه سقوط ...

نسبتم با زندگی ،بی تو یک احادمه !

باورم نکن برو ...

من خدا شاهدمه !

خونه منو بی تو به گریه وادار میکنه !

درد تکراریه روز ،دردو تکرار میکنه !

ارزوم تویی و حیف ...

اروزت جای دیگس ...

روی ساحل دلت رد پاهای دیگس...

در کنار ساحل دریای غم

قایقی میسازم از دلواپسی

بر دو سوی پرچمش خواهم نوشت

یک مسافر از دیار بی کسی